Column.

Heeft Diederik Samsom een vrouwenprobleem? Je zou het bijna denken – te oordelen aan de kleine exodus van de laatste weken. Eerst al oud-diplomaat Desiree Bonis, die na iets meer dan een half jaar de handdoek in de ring gooide, en en passant in het NRC uit de doeken deed waarom ze dat had gedaan: te weinig ruimte voor eigen idealen, te veel dwang, te veel VVD.

 

En Myrthe Hilkens, mediageniek Kamerlid sinds medio 2011, die ook al sprak van idealen die niet konden worden waargemaakt. Dat terwijl diezelfde Hilkens nu juist gold als politiek talent, met een imposante portefeuille en een uitgesproken mening over, onder meer, het prostitutiebeleid. Ze was ‘on a mission’, zo zei ze in Opzij, werd getipt als genomineerde voor onze Top-100, immers: hoe vaak gebeurt het nou dat zo’n jong Kamerlid al in het fractiebestuur wordt gekozen. Maar ja, Hilkens kon niet uitdragen wat ze wilde, terwijl ze nu juist daar voor was aangesteld. De politieke schizofrenie: lekker uitgesproken moeten zijn, totdat er daadwerkelijk wat gezegd moet worden. Mei Li Vos kan erover meepraten.

 

Die vermaledijde idealen ook, daar zit Samsom maar mooi mee. Vrouwen hebben meer last van dan mannen, zo stelt onderzoek van de universiteit van Berkely uit 2012. Het onderzoek richtte zich vrouwen in corporate omgevingen als Wall Street, waar ethische dilemma’s regelmatig tegenover het grote geld staan. Gesteld voor een moeilijke, zakelijke beslissing (‘Ik kan nu heel veel geld verdienen met dit  kankermedicijn, maar er zullen ook een aantal mensen aan overlijden’) voelden vrouwen meer gewetensnood dan de mannen, zo bleek. Waarom dat is, verklaarden de onderzoekers door te wijzen op bestaande rollenpatronen, bestaande verwachtingen; ‘women expecting themselves to engage in behavior that is inherently good and men expecting themselves to succeed at the task at hand.’ Grofweg: vrouwen vinden het belangrijker dat ze zich ethisch gedragen. Resultaat is minder zaligmakend.

 

Maar laat nu net dat tellen, dat resultaat. En dan is de politieke variant ook nog eens van het stroperige soort, pragmatisch, bij elkaar gewheeled en -dealed, vaak pas na jaren zichtbaar. Niet na een half jaar, of anderhalf, en vaak in stilte, met een amendementje zus, of een aanpassing zo. Natuurlijk, als vrouwen idealen daadwerkelijk zwaarder wegen dan mannen, en die vrouwen vertrekken, zou Samsom zich eens ernstig achter de oren moeten krabben. Maar andersom geldt hetzelfde: als vrouwen echt zo idealistisch zijn, zullen ze vast een bepaald resultaat voor ogen hebben. En dat resultaat, tja. Dat vergt dan weer een lange adem.